Το Τείχος του Ατλαντικού ήταν ένα σύστημα οχύρωσης των ακτών της δυτικής Ευρώπης, κατασκευασμένο από τους Γερμανούς μεταξύ 1942 και 1944 για την αναχαίτιση ενδεχόμενης επίθεσης των Συμμάχων στο εσωτερικό της Ευρώπης από τη Μεγάλη Βρετανία. Αρχικά η οχύρωση περιλάμβανε τα μεγάλα λιμάνια, ενώ στο τέλος του 1943 επεκτάθηκε και στην ακτογραμμή, καλύπτοντας νότια από τα σύνορα Γαλλίας-Ισπανίας, μέχρι τη Νορβηγία στα Βόρεια. Η ύπαρξη του τείχους ήταν πολύ σημαντική για την Γερμανία, καθώς πολύ σωστά εκτιμούσε οτι η δημιουργία ενός δεύτερου μετώπου στα δυτικά, παράλληλα με το Ανατολικό Μέτωπο με αντίπαλο τη Σοβιετική Ένωση στα ανατολικά, θα οδηγούσε αναπόφευκτα στην ήττα της. Ωστόσο, το Τείχος του Ατλαντικού δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί, καθώς το καλοκαίρι του 1944 ξεκίνησε η εισβολή των Συμμάχων από τη Νορμανδία
Στις αρχές του 1944 η Γερμανία αποφάσισε να βελτιώσει την οχύρωση του τείχους. Έτσι, μια σειρά από οχυρώσεις άρχισε να κτίζεται κατά μήκος του περιλαμβάνοντας καταφύγια, πολυβολεία, θέσεις αντιαρματικών και ελαφρών πυροβόλων, ναρκοθέτηση των ακτών αλλά και της θάλασσας με σκοπό την καταστροφή των συμμαχικών αποβατικών, πριν καν την απόβαση. Μέχρι τη στιγμή της Απόβασης στη Νορμανδία, οι Γερμανοί είχαν τοποθετήσει 6 εκατομμύρια νάρκες μόνο στο βόρειο τμήμα της Γαλλίας
Η μεγαλύτερη οχύρωση όμως, είχε γίνει στα νησιά στο κανάλι μεταξύ Γαλλίας και Μεγάλης Βρετανίας (Îles d'la Manche), ειδικά στο νησί Alderney το οποίο βρίσκεται πιο κοντά στη Γαλλία, καθώς οι Γερμανοί πίστευαν οτι μια πιθανή εισβολή των Συμμάχων θα ξεκινούσε από εκεί. Ωστόσο, οι Σύμμαχοι δεν προσπάθησαν να τα καταλάβουν κατά την Απόβαση στη Νορμανδία, αλλά ούτε και μετά την απόβαση. Τα νησιά αυτά βρίσκονταν στη κατοχή των Γερμανών από τα οχυρωμένα στρατεύματα, μέχρι τη παράδοσή του Άξονα στους Συμμάχους στις 8 Μαίου του 1945, εκτός από το Alderney που παραδόθηκε 8 μέρες αργότερα

Αρθρογραφία